Mijn naam is Sharon ter Wee en ik ben 34 jaar. Ik ben opgegroeid met een zusje en een broer.
In april 1983 reisde mijn adoptieouders af naar Srilanka, via een adoptiebureau hierin Nederland hadden zij de adoptie geregeld. De naam van het adoptiebureau is FLASH. Dit adoptiebureau bestaat nu niet meer. Het baby’tje, wat voor hen was bestemd. Dat kregen ze niet, want de moeder had zich bedacht. Daarna kregen ze nog een kind aangeboden, helaas ging dat niet ook door. De advocaat, die in Srilanka de adoptie legaliseerde, beloofde mijn adoptief ouders dat er een kind voor hen zou komen, rechtsom of linksom. Na een paar dagen kregen ze mij. Ik was ondervoed, ziek en mager Mijn adoptieouders wisten gelijk, dit kindje heeft een kans nodig Op de dag dat de officiële adoptie uitspraak is in Srilanka, zat mijn adoptieouders met mijn biologische moeder en mij in een busje op weg naar de rechtbank. Mijn adoptievader wilde een foto maken van mijn biologische moeder. Dat was strengste verboden en werd er ook alles aangedaan, om dat te voorkomen. Ook mochten ze geen geld geven aan haar. Ik scheen continu gehuild te hebben. Nadat de adoptie uitspraak was gedaan, verdween mijn moeder. Ik heb altijd geweten, dat ik geadopteerd ben. Althans, er werd mij verteld toen ik klein was, dat ik niet uit mijn adoptiesmoeder buik kwam. Ik had geen behoefte om te zoeken in de puberteit, wel had ik vragen. Deze vragen kwamen, toen mijn zusje geadopteerd werd. En ik zag dat zij wel foto’s van haar biologische moeder had. Toen kreeg ik vragen, lijk ik op mijn moeder? Heb ik nog broers en zussen? Wat is de reden dat ik ben afgestaan? Naarmate ik ouder werd, merkte ik dat ik geen antwoorden kreeg op deze vragen. Mijn verlangen om iets te weten van mijn roots, werd groter en de vragen werden meer. Maar niks kon beantwoord worden. Vanaf mijn 18de ben ik meerdere keren naar Srilanka geweest om te zoeken. Maar kwam niet verder. Elke zoektocht leverde me geen resultaat op, maar wel veel stress. Ik had toen een aantal vriendinnen die ook waren geadopteerd uit Srilanka. En zij hadden al gevonden of gingen zoeken en vonden hun familie binnen enkele maanden. Het werd een eenzaam proces, waarin ik me steeds meer af vroeg wat er toch in hemelsnaam was gebeurd tijdens mijn adoptie. De laatste keer dat ik heb gezocht, was in 2008. Ik kreeg te horen dat mijn geboortecertificaat vals was. Er waren dus geen aanknopingspunten meer om verder te zoeken. Ik kreeg voor het eerst gevoel dat mijn biologische moeder mij niet vrijwillig had afgestaan. Na dit nieuws wilde ik zo snel mogelijk terug naar Nederland. Want ik had alleen maar meer vragen gekregen, wat had de advocaat in Srilanka in hemelsnaam gedaan, om voor mijn adoptieouders een babytje te regelen. Door al deze mislukte zoektochten en dat mijn geboortecertificaat vals is, kreeg ik nog meer vragen. En heb me daardoor jaren voor Srilanka en mijn zoektoch naar mijn roots afgesloten. Iemand vertelde me in 2015, dat ook de adoptiestichting Flash, wist van de louche praktijken in Srilanka. Ik werd daarop enorm boos en gefrustreerd. Ik begon weer na te denken, over mijn adoptie. Ik dacht misschien moet ik eens hier in Nederland gaan uitzoeken wat er allemaal is gebeurd. Maar waar moest ik beginnen. Ik had in een ver verleden al eens contact gezocht met Flash en toen werd er mij kortbondig verteld, dat er geen enkel dossier van mij was. Tot dat ik begin mei met een kennis in contact kwam, die events organiseert voor geadopteerden uit Srilanka. Eerst was ik sceptisch. Maar hij haalde me over om in de groepsapp te komen. Dat heb ik uiteindelijk gedaan, ook om te kijken of ik kon achterhalen hoe ik het beste kon aanpakken om weer de zoektocht op te pakken en te beginnen nu in Nederland. Want om weer naar Srilanka af te reizen, zag ik niet zitten. Het levert me te veel stress voor de reis op en te veel verdriet en teleurstelling na de reis. Eenmaal in de app groep, kom ik na een paar dagen, in gesprek met Sita. En we praten zo een beetje en ik merk dat ik een bepaalde klik met haar heb die ik nog niet met andere heb gehad. En gaandeweg ons contact, blijken we ook veel overeenkomsten te hebben. We gingen steeds meer appen. En uiteindelijk hadden we onze 1e date 18 juli. We hadden afgesproken op schiphol, bij de bodyshop. Ik was best zenuwachtig , want we hadden al wel gegrapt tegen elkaar dat we eventueel familie van elkaar zouden kunnen zijn… Tijdens onze date, zag ik steeds meer overeenkomsten, hoe ze sprak, hoe ze reageerde op de dingen. Het leek alsof ik in een spiegel keek. Na deze date, maalde mijn hoofd. Ik had nog nooit iemand ontmoet, waar ik misschien wel is van kon denken dat dat familie van mij kon zijn. Ze voelde alsof ze dat zo kon zijn.. maar ik mocht geen hoop van mijzelf hebben. Want ik had al zoveel hoop gehad bij elke zoektocht in het verleden. En die hoop was steeds meer omgeslagen in wanhoop. Na deze date, appte en skypte we veel. Sita en de gedachte dat we eventueel familie zouden kunnen werd met vlagen sterker en met vlagen kon ik niet er bij met mijn gevoel en verstand. Het zou toch bizar zijn, dat ik zoveel duizenden kilometers hebt gereisd, om mijn roots te vinden. Terwijl het misschien wel al die jaren heel dichtbij mij was. Omdat het voor ons beide echt een rollercoaster was aan emoties. Heeft Sita contact opgenomen met de advocaat van destijds die haar adoptie in Srilanka had afgehandeld. Op 15 september 2016, kwam de advocaat eindelijk met antwoorden op de vragen die ik al jaren bij me droeg. Ik weet nog dat Sita me belde en zei; ik zou maar even gaan zitten, want wat ik nu je ga vertellen is heel bizar.. Ik antwoordde daar heel nuchter op: ik blijf liever staan, bij bizar nieuws. Geen idee waarom ik dat zei. Ik voelde gewoon dat ze iets ging zeggen dat de puzzel die niet compleet was al mijn hele leven. Ineens wel is compleet kon gaan worden. En toen vertelde ze me, we zijn volle zussen. We hebben dezelfde vader en moeder. Ik kreeg het even niet samen in mijn hoofd en zei alleen ik ga even ophangen en bel je over 5 min terug. Het drong even niet tot me door… Toen ben ik die middag gelijk naar haar toe gegaan. En toen ik haar zag, dacht ik jij bent mijn zusje en gaf haar dikke knuffel.… Wat ben ik dankbaar. Daarop hebben we nog een DNA test gedaan, voor de zekerheid, maar het was voor ons wel duidelijk. Het kan dus echt, je kan zoiets echt voelen. Mijn verhaal is niet rooskleurig. Het is niet zo van mijn moeder kon niet voor mij zorgen en daarom heeft ze me weggedaan. Ze was misbruikt door onze vader, omdat ie dronken was. En toen ik op de wereld kwam, wist hij daar geen raad mee. En heeft me met drie dagen met grof geweld weggerukt bij mijn biologische moeder. En de 1e 8 maanden bij iemand neergezet, die me na alle waarschijnlijk lichamelijke en geestelijk heeft verwaarloosd. En is het geboortecertificaat vals gemaakt. Zodat ik mijn biologische moeder of zusje nooit zou kunnen vinden. Het doet me enorm veel pijn en maakt me enorm boos, dat mijn biologische moeder niet weet, wat er mij is gebeurden en hoe mijn biologische vader met onze moeder is omgegaan. Ik weet zeker dat mijn adoptieouders hier, niks van deze praktijken hebben af geweten. Voor hen was het ook heel zwaar, om te zien dat ik niks kon vinden. Het leven blijft een mysterie. En door een toevalligheid, kreeg ik wel mijn antwoorden en een zusje erbij. Ik ben zo gelukkig en blij met haar, we voelen elkaar zo aan. De eenzaamheid is weg. De rust is er voor in de plaatsgekomen. Verloren tijd valt niet in te halen, maar we brengen heel veel tijd samen door. En genieten daar enorm van..
0 Reacties
|
AuteurMijn naam is Sharon 34 jaar en geadopteerd uit Sri Lanka. Na een jarenlange zoektocht in Sri Lanka vind ik hier in Nederland mijn biologische volle zus. ArchievenCategorieën |