Schiphol, daar ga ik vandaag heen. En niet omdat ik op vakantie ga. Maar omdat ik daar een date heb met Sita. Ik ben met haar in contact gekomen, doordat we allebei in een app groep zitten met geadopteerde uit Srilanka.
Schiphol is het makkelijkst, want dat ligt precies in het midden. Normaal zeg ik altijd ik kom alleen op Schiphol, als ik op vakantie ga.. en anders niet. Maar goed, Schiphol is logistiek beter te bereiken. Het is raar, want we hebben al een dik maand heel veel app contact. En raken ook niet uitgepraat. Valt me op. Ik heb met veel geadopteerden contact gehad, maar met haar is het anders. Ik heb nl ook niet zoveel, maar met Sita wel, we raken gewoonweg niet uit gepraat. We hebben veel overeenkomsten merk ik tijdens onze gesprekken. Dus ik ben heel benieuwd en heb zin in deze date! S morgens ben ik al vroeg wakker, want het is echt super warm. Ook niet gek, het is hartje zomer. Ik verzorg een paar dagen de kat van een vriendin van mij. Dus eerst maar op het fietsje even die kat eten geven, ondertussen app ik met Sita. Om 12.53u pak ik de trein richting Schiphol. We hebben afgesproken voor de body shop, hmm wel even zoeken voor mij. Geen idee waar die zit. In de trein, merk ik aan mezelf. Dat nadenk over onze gesprekken, over onze levens en wat we elkaar allemaal al hebben verteld. Als ik op Schiphol aankom en met de roltrap omhoog kom, zie ik gelukkig de body shop gelijk. Want ik ben niet zo goed in richting en om gelijk al te laat komen is niet fijn(ben ik ook erg goed in). Als ik bij de body shop sta, denk ik.. hier blijven staan of daar zitten op het bankje. Toch maar op het bankje tegenover de bodyshop gaan zitten. Haar trein komt een paar minuten later aan uit Voorburg. Ik wrijf wat in mijn handen, ondertussen kijk ik naar de Marchausse die zwaar bewaakt rondloopt. Wat is er toch veel onveiligheid in deze wereld denk ik. Net als ik in die gedachte ga, zie ik Sita aankomen lopen. We lachen naar elkaar, als een soort herkening.. Het is vreemd, want ik voel iets dat ik niet kan verklaren. We praten wat, over wat we willen eten. Aangezien we allebei gezond willen doen, halen we maar een pastasalade bij de Appie en een theetje bij Starbucks. Zij heeft net haar diploma doktersassistente gehaald. En heeft een paar zware weken achter de rug, van leren, tentamens en presentatie geven. We praten daar een beetje over. En ondertussen lopen we naar het dakterras. 1e keer dat ik daar kom, ben heel benieuwd. Of we elkaar daar ook goed gaan verstaan, door de herrie van de vliegtuigenmotoren, moet ik misschien wel 10 keer vragen wat ze nou zegt.. Bedenk ik me zo.. Eenmaal aan gekomen op dat dakterrasje, valt het me mee.. Ruim opgezet en wat tafels met bankjes. Veel mensen zijn geïnteresseerd in de vliegtuigen. Ik niet, ik ben geïnteresseerd in degene die naast me zit, Sita. Ik wil alles van haar weten. Wat ze doet, hoe is ze in het leven staat, hoe ze opgegroeid en haar zoektocht naar biologische moeder. Hoe heeft ze dat ervaren, zo met spoorloos. Ik heb ook wel is contact gehad met spoorloos, maar mij konden ze niet helpen. Mijn geboortecertificaat is vals. En wat valt er dan nog te zoeken en te vinden. Niks, ik heb het ook wel opgegeven. Alleen die hoop blijft altijd. Maar goed ik wil dus veel van haar weten. O jee denk ik, Sharon niet gelijk de diepte in gaan. Want het kan haar afschrikken. Het valt me op dat ik in een spiegel kijk. De houding, manier van praten. Zo herkenbaar. Maar heb ook het gevoel, dat ze door mijn muren heen kijkt, als iets vertel. Ik kan snel een masker op zetten. Ik vraag me af, huh? Wat gebeurd hier? Ik merk ook dat ik rustig van haar word. Ze heeft een bepaalde rust, die mij goed doet. Ik ben nog al druk in mijn verbale en non verbale communicatie. We praten zoveel, dat ik zie op mijn horloge. Dat de tijd wel heel erg snel gaat. Op bepaald moment zegt ze, mijn vriend komt ook even langs.. o jee denk ik. Ik vraag me af, wat voor een persoon hij is. Als haar vriend er is, merk ik dat hij heel makkelijk praat, net als ik, denk ik. Hij komt sympathiek en aardig. Hij verteld wat over zijn werk.. en ik snap er niks van wat hij voor een werk doet. Maar weet wel het bedrijf waar hij werk, bloedbank.. ingewikkelde functies heeft. Dus denk oke, ik vraag het later nog wel is(wil niet gelijk dom overkomen). Als we elkaar wat beter kennen. We praten nog wat en besluiten dat het rond 16:30uur wel genoeg is geweest. Zij hebben een hond(Lara) die moet uit. En ik merk dat ik ook wel naar huis wil, want mijn hoofd draait nu alweer overuren. Doordat ik dit nog nooit heb meegemaakt met een ander, die geadopteerd is uit Srilanka. Wat is dit voor een gevoel? Welke richting gaat dit contact/nieuwe vriendschap in de toekomst met ons heen? Als ik de trein wil pakken naar Hilversum, ligt alles er weer uit. Altijd fijn, Schiphol. Ik app Sita en vraag haar of hun trein wel rijdt. Maar zij hebben hetzelfde probleem en weten ook niet waar ze aan toe zijn, met de NS. Als ik eindelijk de trein in kan stappen, krijg ik de mededeling dat ie maar tot Weesp rijdt. Heel fijn, met dit snik heette weer denk ik. Flesje wat ik me bij heb, is zo warm geworden, kan er thee van maken.. Ondertussen allemaal zwetende en stinkende mensen in de trein. Tijdens de treinreis app ik met Sita en zit ook na te denken over onze date van net. We hebben wel overeenkomsten, althans dat denk ik te zien. Geen idee hoe zij dat ziet? Zou ze dat ook hebben gezien? Zal ik haar dat appen? Of staat dat gek? omdat na een eerste date e hebben wel overeenkomsten Weesp rijdt. Heel fijn..gevoel? Naja, bedenk ik me zo, ik app het gewoon. Dus ik app haar; ‘ we hebben veel overeenkomsten, in ieder geval veel meer, dat heb ik niet met andere uit adoptieland. En krijg terug; ‘ ja klopt, vond ik ook.. En kreeg er nog achteraan geappt: jij bent de kleinere versie. Haha, denk ik, heerlijk die humor. We appen die avond nog wat. En dezelfde woorden komen steeds terug in ons app gesprek: raar, bijzonder en vreemd. En als ik eenmaal in bed lig, denk ik.. Wat is er aan de hand? Het voelt verwarrend, want ik heb nog nooit iemand ontmoet, waar ik zoveel overeenkomsten bij zie, zoveel qua praten, houding en denkwijze.. Mijn hoofd maakt weer overuren en denk aan Sita, haar hoofd zal vast ook overuren maken. En ik bedenk me, dit kan een mooie vriendschap worden!
0 Reacties
Uw commentaar zal worden geplaatst nadat het is goedgekeurd.
Laat een antwoord achter. |
BoekWij Sharon en Sita zijn bezig met het schrijven van een boek ter nagedachtenis van onze (tweeling)zus Charlotte 10.10.2016 Archieven
December 2017
Categorieën |