Dag van het Fiom bezoek 15 augustus (geschreven door Sharon) Sinds ik weet dat ik mijn FLASH dossier kan opvragen bij het Fiom, heb ik dat maar gedaan. Wie weet zit er iets in het dossier waar ik wat aan kan hebben. Want ik heb alleen een geboortecertificaat, wat vals is. Ik heb al een paar keer mail contact gehad met het Fiom. Ze hebben inderdaad een dossier gevonden van mij. Maar ze waarschuwen wel steeds in de mail, dat het ik er niet te veel hoop op moet hebben, dat er iets in zit aan waar ik wat aan zou kunnen hebben. Oké, denk ik geen hoop kweken, of hebben. Ja dat is best moeilijk, merk ik. Want als je zolang opzoek bent naar je roots en de laatste jaren ben ik vooral opzoek naar de waarheid. Want alles wat er maar mis kan gaan in een adoptie. Is bij mij misgegaan. Ik praat hier veel over met Sita, zij snapt wel hoe pijnlijk dit voor mij is. Het is soms echt leven tussen hoop en wanhoop. Ik heb al die zoektochten, op papier gezet. Als ik het soms teruglees, denk ik jeetje. De laatste zoektocht was echt een uitputtingsslag geworden. De stress er voor, tijdens en vooral erna, pff.. de laatste zoektocht had ik gehoord dat alles vals is. En dat het ziekenhuis waar ik geboren was, werd gebruikt in de jaren 80 om alles te vervalsen voor adopties. Ik was toen zo uit het lood geslagen. En sindsdien (2008)ben ik niet meer in Srilanka geweest. Het deed me allemaal zoveel pijn en verdriet en nog steeds doet het me heel veel pijn en verdriet. Ik heb het vorig jaar met mijn ouders over gehad. Zij vinden dat ik door moet zoeken. Maar waar zoek je naar? Als je identiteit is vals. Ik worstel hier veel mee. En het dringt steeds meer tot me door, dat ik nooit ga weten wie mijn moeder is. Het ergste vind ik nog, dat mijn moeder nooit gaat weten wat er met haar dochter is gebeurd. Maar anyway, 15 augustus a.s. ga ik mijn flash dossier inzien. Het nu zondag (de dag voor de afspraak ). Ik slaap slecht en mijn hoofd maakt echt nu overuren. Niet alleen het flash dossier laat mijn hoofd overuren maken. Ook de situatie met Sita, zijn we familie? Wat betekent ons contact? Gelukkig gaat Sita morgen mee. Toen ik haar vertelde een maand geleden, dat ik naar het Fiom ga om mijn dossier in te lezen. Vroeg ze gelijk aan mij, wie gaat er met je mee? Eigenlijk was ik van plan om alleen te gaan. Ik ga liever alleen, ik voel me altijd alleen in dit soort issues. Maar goed, ze zegt gelijk als ik dat zeg, ik ga alleen. Ik ga met je mee. En als ik een baan heb, neem ik gewoon vrij. Wauw super denk ik, we kennen elkaar pas net. Maar jou kan ik er bij hebben, of beter gezegd ik zou het heel fijn vinden als je mee gaat, is een heel vertrouwd gevoel en vertrouw haar als geen ander, merk ik aan mezelf. Maar goed het is zondagochtend en ik zit een beetje versuft op de bank na te denken over morgen. We appen er zo over, ook Sita weet niet hoe ze de dag moet doorkomen. Ik merk aan haar dat ze ook zenuwachtig is. We hopen er ook misschien iets te vinden dat ons een link kan geven naar ons contact/situatie. Want het groeit ons qua emoties in deze situatie echt soms boven ons hoofd. En we kunnen het nog niet met iedereen bespreken. Mijn ouders zijn wat terughoudend in de situatie met Sita en mij. Ze willen me niet te veel hoop geven, zeggen ze. Want als het niet zo is, dan is de teleurstelling heel groot. Tuurlijk is de teleurstelling dan heel groot. Maar dit.. dit met haar … bedenk ik me steeds, heb ik nog nooit met iemand anders gevoeld. Ik weet namelijk niet hoe het voelt, als je denkt dat en signalen krijgt, dat een persoon waar (Sita in mijn geval) je zo’n klik mee voel. Waar je je zelf terug ziet. Dus ja het is echt momenteel leven tussen hoop en geen hoop hebben. Maar goed, het is rare dag, the day before .. ineens appt Sita mij, zou je het fijn vinden om hier anders heen te komen. Je kan blijven slapen en dan gaan we morgen samen naar Den Bosch. Jeetje, denk ik. Ja dat is misschien wel fijn, om vandaag niet alleen te zijn. Ik app haar terug:” weet je het zeker, snap dat het jullie vrije dag samen is.” Maar het is geen enkel probleem. Dan maar even snel mijn spullen pakken, kattenvoer klaar zeggen ( genoeg)..tot morgenmiddag redden ze het wel zonder mij. Het enige is dat ik enorm kan treuzelen, pff. Jeetje is toch nog haasten… ondertussen krijg ik, de route door. Omdat we de vorige keer bij de Laan van NOI uitstapte, ga ik ervan uit dat ik daar heen moet reizen. Vanuit Hilversum zijn er vele routes mogelijk naar hen toe. Via Schiphol, via Amsterdam of via Utrecht. Welke van de 3… ik krijg te horen dat naar Den Haag CS en dan de bus het snelst is. Sita geeft me duidelijke instructies welke bus, welk platform en waar ik uit moet stappen. Ik ben nog al een klunsje in dit soort dingen maar ook een dromer.. Let vaak niet goed op.. dus daar ga ik dan op naar hen. Ookal iets wat zo normaal lijkt. Paar dagen geleden nog bij ze gegeten en nu al een nachtje daar slapen. Maar wel heel fijn. Want ik zou geen idee hebben hoe ik deze dag zou moeten doorkomen. Het is me wel opgevallen, dat ik steeds minder van mijn ouders hoor ook in deze situatie hoor ik niks van ze. Maar goed denk ik Sharon, niet te kritisch zijn. Want deze dag is nog niet voorbij en morgenochtend kunnen ze ook nog iets van zich laten horen. Alhoewel mij wel gevoel bekruipt, dat ik niks van ze ga horen deze dagen. Eenmaal wachtend op de trein naar Schiphol, gaan er allerlei gedachtes door me heen. Ik heb mijn muziek aan staan en hoor het nummer van Coldplay, the Scientist.. ‘Nobody said it was easy, No one ever said it would be this hard’. Die zin is wel toepasselijk in mijn adoptie zoektocht. In de trein is het druk, want het is zondag. Veel oudere mensen en gezinnen. Ik ben altijd van de stilte coupe. Maar die valt nu een beetje in het niet, qua stilte betreft. Dan maar mijn muziek iets harder zetten. Eenmaal op Den Haag, snap ik niks van het station. Had ik de vorige keer ookal last van. Toen ik naar Scheveningen moest, lang lopen zoeken, naar de bussen. En nu weer. Sita appt me dat ze nog even naar de supermarkt gaat en daarna gelijk doorkomt naar de bushalte, waar ze me oppikt. Ik zeg, doe maar rustig aan. Ben een beetje verdwaald. Krijg terug, ja daar had ik al rekening mee gehouden.. nog een overeenkomst tussen haar en mij. De weg vinden en de irritatie aan mensen tijden het reizen. Ik stap de bus in en kijk naar buiten. Ik heb altijd wel iets met Den Haag. Ook omdat de landelijke politiek daar gevestigd is. Ik volg de politiek op de voet. En ben voor mijn MBO studie, veel in Den Haag geweest. Het is idd, zoals ze me liet weten, maar 6 min met de bus. Goed opletten waar ik eruit moet.. Eenmaal aangekomen bij hen. Ben ik blij dat ik hier toch even eerder ben geweest. We praten over morgen, wat gaan we zien in dat dossier. En hopen beide dat we ook aanknopingspunt, als in het maar een naam. Die avond eten we pompoensoep.. allemaal prima. Mijn hoofd is er niet echt bij. Ook nu zie ik weer overeenkomsten tussen ons.. In mysterie, leef ik momenteel. Er word me iets duidelijk gemaakt, maar wat weet ik nog niet. Het is inmiddels al avond. En blijf er maar onrustig over in mij hoofd. Ik ga maar proberen te slapen, morgenochtend 10.30u bij het Fiom zijn, in Den Bosch. Na een rare nacht, altijd wennen in een andere omgeving, om slaap te vatten. En de spanning van het inzien van het dossier. Maakt dat mijn nachtrust niet echt veel was. Maar goed al vroeg op, gelukkig mag Lara mee. Dus dan kunnen we daarna ook nog even rustig praten etc. Ondanks dat we toch wel op tijd zijn, moeten we rennen voor de bus.. In de trein in het gelukkig rustig, we praten wat. En dan even focussen op Utrecht CS, want dat is geen fijn station. Ook Sita heeft dat..(weer een overeenkomst(!)) Als we eenmaal in Den Bosch zijn, weet Sita gelukkig de weg. Want zij heeft daar gewoond. We zijn op tijd en als we voor het Fiom staan. Denk ik jeetje, wat is het fijn dat ze mee is gegaan. Ze brengt een bepaalde rust.. en dat heb ik nu net nodig. Als we ons hebben gemeld en we door de maatschappelijk werker naar een kamertje worden gebracht. En we gaan zitten, kijk ik Sita aan.. We lachen maar een beetje naar elkaar. We weten allebei niet wat we moeten verwachten. We krijgen koffie en thee en de maatschappelijk werker legt me uit, dat dit echt een schande is, hoe FLASH destijds aan dossiervorming deed. En dat er hele naam/adreslijsten van aspirant adoptieouders inzitten, die destijds ook gingen afreizen naar Srilanka voor een kindje. Ik kan niet echt iets met die informatie. Dus laat het een beetje lang me heen gaan merk ik. Ook zegt ie nog, verwacht er niet te veel. En dat ie kopieën mag maken, behalve het dossier van de raad van kinderbescherming. Het gezinsonderzoek wat plaatsvind voordat er toestemming word gegeven voor adoptie. Hmm oké denk ik, geef nou maar dat dossier, wat je in je handen hebt. Dat allemaal gezegd te hebben, geeft ie me het dossier en gaat dan weg. Oké dat is fijn, even alleen zijn met dit dossier. Ik blader het door, op het eerste gezicht zitten er geen rare dingen in. Maar dan blader ik zo verder…. 24 september 2016 bezoek Oma ( geschreven door Sita)
Vandaag ga ik met Sharon naar mijn oma toe, we hebben bij mijn moeder overnacht en zij zal ons naar mijn Oma brengen. Oma weet nog van niets, ze weet niet dat we komen maar ze weet ook niet dat ik mijn zus heb gevonden. Ik wil dit haar persoonlijk vertellen. Bovendien is het ook niet echt iets wat je tegen je oma over de telefoon gaat zeggen. Het is ook dan maar de vraag of ze me goed hoort zo aan de telefoon. Oma Weert, zo noemden we haar vroeger en dat doe ik nu eigenlijk nog steeds, ze is de moeder van mijn moeder en was altijd mijn lievelingsoma. Oma Weert komt van de woonplaats Weert waar ze woont. Als klein kind ging ik vaak bij haar en Opa logeren. Vaak gingen mijn broer en zus dan naar de andere oma, oma Breda. Oma Weert had vroeger een enorm groot huis met een grote tuin waar ik vaak in te vinden was. Als ik wakker word voel ik de spanning, wat zou ze van Sharon vinden? Het is nog steeds mooi weer buiten, ik loop nog in mijn zomer kleding. Ik hoor dat Sharon al op is en haast me snel naar de douche. Ik wil niet dat ze beneden alleen met mijn moeder zit, dat zal wel ongemakkelijk zijn denk ik. Zodra ik gedoucht ben haast ik me naar beneden, de tafel is al gedekt. Ik ruik de verse koffie en zie Sharon zitten aan tafel met mijn moeder. Sharon zit aan tafel met een glas thee, ze drinkt geen koffie. Zij en mijn moeder zijn druk in gesprek. Ik ga aan de tafel zitten en we wachten nog even tot mijn partner er ook is. Ik ben nog steeds een beetje in een feeststemming want ik heb gisteren mijn diploma gehaald en vandaag gaat zeker ook een bijzondere dag worden. Ik neem nog snel even mijn hooikoorts tabletten in en vraag of Sharon er ook een wil (alsof het een stuk chocola is). Ze is haar tabletten vergeten dus wil er wel een van mij. Mijn moeder vraagt wat we innemen; Sharon antwoord wijs; dat zijn tabletten tegen de hooikoorts Sita en ik hebben nogal last van allergieën. Het voelt zo apart, alsof we al jaren zussen zijn en we dezelfde allergieën hebben. Tijdens het ontbijt bespreken we een beetje hoe we het gaan aanpakken bij Oma. Mijn partner moet nog naar de schoenenmaker dus het plan is dat mijn moeder samen met hem naar de schoenenmaker gaat terwijl Sharon en ik met mijn oma zullen zijn. Ik kan bijna niet wachten en ben dan ook meer dan klaar om te vertrekken. Het voelt een beetje alsof ik een nieuwe relatie heb en tot over mijn oren verliefd ben en deze nieuwe liefde dan ook wil voorstellen aan de familie. Anders zou ik het niet kunnen omschrijven, ik heb dit immers nog nooit eerder meegemaakt. Als we in de auto zitten denk ik aan mijn oma, als kind heb ik me vaak een buitenstaander gevoeld en had periodes van enorme eenzaamheid. Mijn oma heeft me altijd het gevoel gegeven dat ik er ook bij hoorde, dat ze blij was dat ik er was en dat ik voor haar bijzonder was. Ze heeft me altijd een heel warm gevoel gegeven. De rit naar oma duurt niet lang, het is een kleine twintig minuten rijden. Als we Weert in rijden waarschuw ik Sharon; we zijn er bijna! Ik ben benieuwd hoe het voor haar is om mijn oma te ontmoeten, zal ze ook zenuwachtig zijn? Nadat we de auto geparkeerd hebben lopen we naar het complex waar mijn oma woont. Als we eenmaal voor haar deur staan wachten we geduldig tot ze open doet. Ze reageert gelijk erg verrast dat ik er ben, als ik de deur verder open doe zeg ik tegen haar; oma ik heb iemand meegenomen, ik heb een zus, een zus uit Sri Lanka. Ze kijkt me heel verbaasd aan en ze roept; hoe is het mogelijk! zodra ze er achter komt dat Sharon ook nog eens Nederlands spreekt is ze helemaal verbouwereerd. Ze is door het dolle heen, ik denk dat nog niemand zo enthousiast en emotioneel heeft gereageerd als mijn oma. We staan met vijven in de kleine hal van Oma te stuiteren van enthousiasme. We gaan naar de woonkamer heen, waar ze probeert rustig te gaan zitten. Ik hoor haar mompelen, een zus in Nederland… hoe is het mogelijk. Mijn moeder en mijn vriend gaan naar de schoenenmaker en laten mij en Sharon en oma alleen. We gaan zitten op de stoelen, die naar mijn mening altijd ervoor zorgen dat je in een net wat te actieve houding komt te zitten. Iets wat op dit moment trouwens helemaal niet erg is, ik zit bijna op het puntje van mijn stoel. Oma is heel benieuwd hoe we elkaar hebben gevonden en we proberen het zo duidelijk mogelijk uit te leggen. Mijn oma is al in de negentig en haar gehoor is niet best meer, dit zelfde geldt voor haar ogen. Maar verder is ze nog helemaal bij. Ze blijft dan ook maar herhalen hoe blij ze is en dat dit het mooiste is wat mij ooit kon overkomen. Ze zegt iets wat veel mensen niet zomaar zullen doen en begrijpen; Sita nu ben je niet meer alleen. Ik weet dat zij de juiste persoon is om dit nieuws mee te delen, zij begrijpt en ziet mij. Ook ik ben ontzettend blij en gelukkig dat ik Sharon mijn nieuwe zus mee heb genomen en dat ze mijn oma kan ontmoeten, dat oma dit nog mag meemaken. Ik weet zeker dat oma dit aan iedereen gaat vertellen die ze tegenkomt op haar blokje om. Mijn lieve oma stuitert bijna van enthousiasme. Dit is niet alleen een van de mooiste dingen die mij ooit is overkomen maar wellicht ook wel van mijn Oma……..
0 Reacties
Uw commentaar zal worden geplaatst nadat het is goedgekeurd.
Laat een antwoord achter. |
BoekWij Sharon en Sita zijn bezig met het schrijven van een boek ter nagedachtenis van onze (tweeling)zus Charlotte 10.10.2016 Archieven
December 2017
Categorieën |